روستای دست کند میمند چند هزار سال قدمت دارد،  بی‌گمان از نخستین سکونتگاه‌ های انسان در ایران بوده،  هنوز کسی بدرستی نمی داند که این مجموعه به دست چه کسانی بوجود آمده است.  روستای میمند در مهر ماه ۱۳۸۵ به عنوان روستای نمونه ملی گردشگری معرفی گردید.  میمند در ۳۸ کیلومتری شمال‌ شرقی شهرستان شهربابک استان کرمان،  در عرض ۳۰ درجه و ۱۶ دقیقه و طول ۵۵ درجه و ۲۵ دقیقه قرار دارد.  ارتفاع آن از سطح دریا ۲۲۴۰ متر و وسعت آن ۴۲۰ کیلومتر مربع است.

      در اطراف این روستای آتشفشانی،  سنگ نگاره‌ های مختلفی وجود دارد،  که نقش‌ های مختلفی بر روی آنها حک شده‌ است،  اما تحقیقات چندانی روی این سنگ نگاره‌ها انجام نشده‌ است.  تاکنون ۶۵ صحنه سنگ نگاره در منطقه شناسایی گردیده.  در میان این نقوش،  صحنه‌هایی از شکار، جنگ، نقوش حیوانات نظیر سگ، اسب به خصوص بز دیده می ‌شود.  دو نمونه از این نقوش جزو سنگ نگاره‌ های بی نظیر در کشور محسوب می‌ شوند.  یکی از این نقوش دارای رنگ و دیگری تصویری از صحنه شکار با تیر و کمان را نشان می‌ دهد.  براساس یک نظریه،  با توجه به مستند سازی سنگ ‏نگاره‌‏ هایی در ۸ کیلومتری جنوب میمند،  که در بیشتر آنها نقش شکار دیده می‌‏ شود،  و توسط یک هیئت فرانسوی حدود ۳۵ سال پیش انجام شد،  قدمت این روستا ۱۲ هزار سال تخمین زده شده است،  در یکی از آنها آمده است:  هنگامی که کوه‌ها در میمند شکاف بردارند،  و افسانه‌ها به حقیقت بپیوندند، گنجینهٔ میمند پدیدار خواهد گشت،  و تنها یک نفر می تواند به آن دست پیداکند،  او کسی است که از سوی خورشید می آید.

سال 1387 در این روستا پیرمردی 92 ساله زندگی می کند از تبار روحانی شیعه که به او شیخ محمودی می گویند،  خانه ای دارد نقلی و زیبا در داخل کوه با درخت بادامی در میان حیاط کوچک.  او با این سن و سال هر روز وقت اذان صبح در تاریکی از میان کوچه های سنگلاخی به تنها مسجد زیبای غاری ایران و جهان می آید و با بانگی لرزان ولی پر هیبت بانگ فرا خوان نماز سر می دهد.  مسجدی روبراه با فرش و گلیم و نمد محلی با نقش و نگارهای تاریخی و بلند گویی نه چندان روبراه.  شیخ محمودی ظهر و عصر و غروب سر ساعت،  ساعتی که نه در دستان پر محبتش بلکه در حس و دیدگانش است،  عقیده را به سختی راه برتر دانسته و شکر گزار است.  غروب ها نیز درب حسینیه میمند را می گشاید تا مشتاقان اسلام دور هم جمع گردند،  این تنها حسینیه غاری جهان است که شکوهش به همه چیز می چربد.